از موضوعاتى که باید مورد بررسى قرار گیرد تفسیر واژه‌هاى «دین» و «شریعت» است و تا مفهوم واقعى آن دو، روشن نشود، نمى‌توان درباره «وحدت دین» و یا «کثرت آن» تصمیم گرفت.
کسانى که به طرفدارى از «پلورالیزم دینى» برخاسته‌اند، میان «دین» و «شریعت» فرق ننهاده و روشن نکرده‌اند که درباره وحدت و یا کثرت کدام یک از آن دو گفتگو مى‌کنند.
قرآن که موثق‌ترین مدرک براى تفسیر این دو واژه است دین را واحد، و «شریعت» را متعدد مى‌داند، تو گویى گوهر دین در تمام ادوار یکى بیش نبوده و همه پیامبران به تبلیغ آن مأمور شده‌اند، و آمدن پیامبرى پس از پیامبرى، کوچک‌ترین تغییر و دگرگونى در آن ایجاد ننموده و در طول اعصار، کوه‌آسا ثابت و پابرجا بوده است و دین فراتر از آن است که در قلمرو نسخ قرار گیرد، و به خاطر همین ویژگى «دین» در قرآن مفرد به کار رفته و هرگز به صورت جمع (ادیان) وارد نشده است.
دین امر واحدى است که کثرت‌پذیر نیست و حقیقت آن همان تسلیم در برابر خدایى است که سلطه و حاکمیت، آفریدگارى و کردگارى و شایستگى پرستش از آن او است و هر امتى به فراخور استعداد و توان خود به آن دعوت شده‌اند.
شما مى‌توانید این حقیقت را از امعان و دقت آیات گوناگون به دست آورید و ما به طور موجز به این گروه از آیات اشاره مى‌کنیم.
