هستى ممکن عین ربط و فقر است

این مطلب نیز در مباحث فلسفى بیان گردیده است که وجود بر دو قسم است:

الف: وجود رابط.

ب: وجود رابطى.

وجود رابطى داراى ذات و ماهیتى مستقل است اگر چه در هستى خود متکى به هستى دیگر است، مانند«اعراض» که در تحقق خود نیازمند به موضوع مى باشند بنابراین نیاز و احتیاج به موضوع عین ذات و ماهیت آنها نیست، بلکه عارض بر آنها مى باشد ولى وجود رابط ذات و ماهیت مستقلى ندارد و واقعیت آن عین ربط و نیاز است. هستى رابط در قضایایى چون زید ایستاده است (زید قائم) از این قبیل است که واقعیت و ذات آن چیزى جز انتساب و ارتباط به موضوع و محمول نیست.

نسبت عالم امکانى به هستى واجب از قبیل نسبت وجود رابط است نه وجود رابطى یعنى موجودات امکانى چیزى جز انتساب و ارتباط به واجب الوجود نمى باشند بنابراین هیچ گونه استقلالى در واقعیت و هستى آنها منهاى وجود آفریدگار یکتا تصور نمى شود.