زمان مطالعه: < 1 دقیقه
در بحثهاى فلسفى و خصوصاً حکمت متعالیه صدرایى به اثبات رسیده است که آنچه مجعول بالذات و اصیل است وجود مى باشد نه ماهیت، آثار و کمالات در موجودات از وجود آنها سرچشمه مى گیرد، و ماهیت جز مفهومى که بیانگر حدود هستى هاى امکانى است بیش نمى باشد و به همین خاطر هستى «واجب الوجود» که از هر محدودیت و نقصى پیراسته است; وجود صرف است و ماهیت ندارد.