فرد به عنوان «ذهن آزاد» منزوى و تنهاست و در این انزوا و تنهایى است که او جهان خود و ارزشهاى خود را مى آفریند بنابراین در نهایت هر فرد انسانى ارزش هاى خود و قانون اخلاقى ویژه خودش را مى آفریند و نمى تواند هیچ گونه مجوزى براى انتخاب خودش از جانب غیر بیابد زیرا نه خدایى هست ونه ارزش هاى متعالى و نه قانون اخلاقى الزام انگیز.
انسان تنها سرچشمه ارزشها است و این موکول به فرد است که ارزشهاى خود را بیافریند وبرگزیند و آرمان خود را دنبال کند او کارهاى خود را با انگیزه هایى انجام مى دهد ولى این انسان است که این انگیزه ها را انگیزه مى سازد و هموست که به آن ارزش یا اعتبار مى دهد.
آزادى انسان نامحدود است هیچ قانون اخلاقى الزام انگیز کلى که او بر طبق آن عمل کند وجود ندارد سرچشمه قانون اخلاقى خود او است.
سارتر مى کوشد که حتّى فرد را مسئول تشکیل ساختمان جسمى، روحى «خود ووضع تاریخى که او خود را در آن مى یابد و در آن باید عمل کند نشان بدهد، زیرا انسان با ساختن گذشته خویش خود را به عنوان درون سوئى مسئول فرض مى کند و خود را مى سازد و این انسان است که وضع یا موقعیت خود را از
راه برون فکنى غایت هاى خویش مى آفریند.(1)
1) درباره اندیشه هاى فلسفى سارتر به فصل هاى 8، 9، 10 فلسفه معاصر رجوع نمایید.
