دسته سوم آیاتى است که مى گوید ایمان به خدا و گام نهادن در راه سعادت و نیکى، جز به اذن و مشیت الهى تحقق نمى یابد، بنابراین، هدایت انسان هاى هدایت یافته، پدیده اى است که صد در صد وابسته به اراده و خواست خدا بوده، و از قلمرو خواست و اراده انسان بیرون است و از آنجا که ضلالت نیز در نقطه مقابل هدایت قرار دارد آن نیز بیرون از قلمرو اراده و خواست انسان خواهد بود و این همان اندیشه جبرگرایان است.
و اینک نمونه هایى از این آیات:
1.(وَلَوْ شاءَ رَبُّکَ لامَنَ مَنْ فِى الأَرْضِ کُلُّهُمْ جَمیعاً أَفَأَنْتَ تُکْرِهُ النّاسَ حَتّى یَکُونُا مُؤْمِنینَ – وَما کانَ لِنَفْس أَنْ تُؤْمِنَ إِلاّ بِإِذْنِ اللهِ وَیَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلى الَّذِینَ لا یَعْقِلُونَ)(یونس/99ـ100).
«اگر خدا مى خواست همه انسانها ایمان مى آوردند آیا تو مردم را از روى اکراه و اجبار وادار به ایمان مى کنى؟ کسى نمى تواند به خدا ایمان آورد مگر به اذن خدا و پلیدى را بر آنان که عاقلانه رفتار نمى کنند، قرار مى دهد».
2.(ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْکِتابَ الَّذینَ اصْطَفَیْنا مِنْ عِبادِنا فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصدٌ وَمِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَیْراتِ بِإِذْنِ اللهِ ذلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبیرُ)(فاطر/32).
«آنگاه کتابهاى آسمانى (یا قرآن) را به بندگان برگزیده خود عطا کردیم پس برخى از آنان (بندگان) به خود ستم نموده و گروهى راه میانه را برگزیده و عده اى با اذن و مشیت خداوند به سوى نیکى ها سبقت گرفتند این فضل بزرگ خداوند است».
3. (وَلَوْ أَنَّ قُرْآناً سُیِّرَتْ بِهِ الجِبالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الأَرْضُ أَوْ کُلِّمَ بِهِ الْمَوتى بَلْ للهِ الأَمْرُ جَمیعاً أَفَلَمْ یَیْأَسِ الَّذِینَ آمَنُوا أَنْ لَوْ یَشاءَ اللهُ لَهَدى النّاسَ جَمیعاً…)(رعد/32).
«اگر قرآنى نازل مى شد که کوهها را به حرکت در مى آورد، و زمین را قطعه قطعه مى کرد، و مردگان را به سخن مى آورد (همه انسانها هدایت نمى شدند) لکن امر هدایت و ضلالت همگى به دست خدا است آیا مؤمنان نمى دانند که اگر خدا مى خواست همه انسانها را هدایت مى کرد؟».
