(قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَیْرِ عِلْم وَحَرَّمُوا ما رَزَقَهُمُ اللهُ افْتِراءً عَلى اللهِ قَدْ ضَلُّوا وَما کانُوا مُهْتَدینَ).(1)
«آنان که فرزندان خود را از روى نادانى به قتل رساندند و آنچه را خدا براى تأمین نیازهاى زندگى آنها آفریده است بر خود حرام کردند، و حرمت آن را به خدا نسبت دادند زیان کار بوده و از طریق هدایت گمراه گردیدند».
این آیه ناظر به گروههایى از مشرکان است که دست به عمل بسیار زشت فرزند کشى مى زدند و درباره نعمت هاى الهى و بخصوص برخى از حیوانات نظر خاصى داشتند، استفاده از برخى از آنها را حرام مى دانستند و درباره برخى دیگر میان مردان و زنان تبعیض قائل مى شدند، و این برنامه هاى خودساخته را به خدا نسبت مى دادند.(2)
به هر حال بدعت گذارى در دین از جمله عوامل گمراهى و ضلالت بشمار آمده است.
1) انعام/140.
2) صافات/149ـ 158.
