در قرآن از بهشت به کلماتى از قبیل «جَنّاتُ عَدنٍ»(1) و «جَنّاتُ الفِردَوسِ»(2) تعبیر شده، کلمه ی «عَدن» به معناى استقرار است، معدن یعنى جایى که ذخایرى در آن استقرار یافته است، فردوس به باغهاى بسیار بزرگ به گونهاى که مزایاى تمام باغها را دارد گفته مىشود.
در حدیث مىخوانیم «لِکُلّ شَىءٍ ذَروَةٌ و ذَروَةُ الجَنَّةِ الفِردَوسُ» براى هر چیزى قلّهاى
است و قلّه ی بهشت فردوس است و در روایات آمده که هرگاه از خداوند چیزى خواستید فردوس آرزو کنید، زیرا که فردوس وسط بهشت و در بلندترین نقطه ی آن قرار دارد و تمام نهرهاى بهشت از آنجا سرچشمه مىگیرد.(3)
در روایات نقل شده است: کسانى که به خاطر خدا و در راه خدا همدیگر را دوست بدارند و یا به دیدن یکدیگر بروند، کاخهاى مخصوصى به تعداد هفتادهزار در اختیارشان قرار مىگیرد.(4)
در بعضى از روایات براى سحرخیزان و کسانى که در زندگى سختىها دیده و تحمّل کردهاند، روزه داران ماه رجب، رهبران عادل، اطعام کنندگان، کسانى که در گفتگو نیش و بدزبانى نداشته باشند، افرادى که حتّى حاضرند بر ضرر خودشان حق را بپذیرند و اهل ایثار و صلهرحم و سلام کردن باشند و یا کسانى که به خاطر تأمین زندگى زن و فرزند مشکلات زندگى را تحمّل مىکنند، براى همه ی آنان کاخها و باغها و درجات ویژهاى در نظر گرفته شده است(5) چنانکه قرآن مىفرماید: «وَ لِکُلّ دَرَجاتٌ مِمّا عَمِلوا»(6)
1) در قرآن یازده مرتبه این تعبیر آمده که تمام آن در مورد بهشت است.
2) سوره کهف، آیه 107.
3) تفسیر المیزان، ج 13، ص 433.
4) بحارالانوار، ج 8، ص 132.
5) بحارالانوار، ج 97، ص 47؛ ج 74، ص 90؛ ج 76، ص 2 و ج 81، ص 194.
6) سوره انعام، آیه 132.
