با کمال قرب و عشقى که انبیا به خدا داشتند، گاه و بى گاه هشدارهاى قاطعى به آن بزرگواران داده مىشد که اگر لحظهاى از مدار توحید و فرمان خدا خارج شوند به سختترین بلاها دچار مىگردند، براى نمونه به چند آیه توجه کنید:
«لئن اشرکتَ لیحبطنّ عملک»(1) اگر به خداى خود شرک آورى تمام اعمالت نابود مىشود.
«… وان لم تفعل فما بلّغتَ رسالته»(2) اگر پیام ما را به مردم ابلاغ نکنى (رهبر معصوم را به آنان معرّفى نکنى) رسالت ما را انجام ندادهاى.
«ولو تقوّل علینا بعضى الاقاویل لاخذنا منه بالیمین ثم لقطعنا منه الوتین»(3) اگر پیامبر حرفهایى را به ما نسبت بدهد (که ما نگفتهایم) با قدرت تمام او را مىگیریم (و مقامش را سلب مىکنیم) و رگ قلب و حیات او را مىزنیم.
در چند آیه که داراى مضامین مشترکى هستند، خداوند پیامبرش را از روى برگرداندن از فقرا و توجه به اغنیا منع مى کند. همچنین او را از چشم دوختن به زخارف دنیا و آنچه در دست دنیا دوستان و دنیاپرستان است بازمى دارد. «و لا
تمدنّ عینیک الى ما متعنا به ازواجاً منهم زهرة الحیاة الدنیا»(4)
از این نمونه آیات در قرآن کم نیست که به پیامبران آسمانى هشدار مىدهد و هر لحظه آنان را زیر نظر دارد و در مواردى شدیداً به آنان عتاب مىکند و بدین وسیله آنان را از هر نوع لغزشى حفظ مىکند.
1) سوره زمر، آیه 65.
2) سوره مائده، آیه 67.
3) سوره حاقّه، آیات 44 تا 46.
4) سوره طه، آیه 131.
