– پزشک اصلی بیماری های فکر و دل خداوند متعال است. تنها اوست که می تواند زنگارهای آینه ی عقل و قلب را پاک کند. انبیاء نقش واسطه دارند و نخستین فلسفه ی بعثت آنها برداشتن حجاب های درک و فهم انسان هاست.
– در صورتی که بیماری مادیگرایی مزمن نشده باشد دو نوع دارو می تواند این بیماری را درمان کند؛ نوع اول بلا و نوع دوم ذکر نامیده می شود.
– یکی از حکمت های مصائب زدودن زنگارهایی است که در اثر طغیان هوس بر آینه ی اندیشه می نشیند و مانع درک حقایق عقلی و در رأس آنها ادراک وجود خدا می شود.
– هنگامی که سختی های زندگی به اوج خود رسد مادیگرایان نیز، در احساس نیاز به خدا، به همان نقطه می رسند که خداپرستان رسیده اند.
– احساس خداشناسی همه ی انسان ها در لحظه ای که مانعی برای فعلیت این احساس نیست، بهترین دلیل تجربی برای اثبات توحید فطری است. این برهان، دلیل محکم و روشنی است که قرآن کریم مکرر بدان استناد کرده است.
– کسانی که با تازیانه بلا خداشناس شوند و به طور اساسی خود را درمان نکنند، تلخی های زندگی برای آنان حکم داروی موقتی را دارد که وقتی اثر آن زایل شود مجددا بیماری عود می کند و خدا را از یاد می برند.
– درمان بیماری های عقل و قلب به وسیله ی بلا در صورتی تداوم می یابد که داروی دیگری به نام ذکر با داروی بلا عجین گردد.
– ذکر عبارت است از یاد. هر جا نور یاد بتابد تاریکی فراموشی از میان می رود.
– فراموشی و غفلتی که مانع خداشناسی است و به صورت ظلم و کفر و اسراف و فسق در زندگی ظهور می کند عبارت است از خود فراموشی.
– انسان جز از طریق یاد کردن خدا و اجرای تعالیم پیامبران نمی تواند خود فراموشی را درمان کند.
– مقصود از یاد خدا، در نخستین گام خود نگهداری از گرفتار شدن در موانع خداشناسی، و در گام دوم اجرای تعالیم انبیاء در زندگی است.
