با توجه به ارقام و اوزان حیرت آور کرات آسمانی و سرعت سرسام آور آنها، بی اختیار این سؤال ها در ذهن پدید می آید:
چگونه این کرات با هم تصادف نمی کنند و میلیون ها قرن است که از مسیر معین خود منحرف نمی شوند؟
آیا فرض مهمل و بی معنی بودن جهان با این همه نظم و ترتیب می سازد؟
آیا این نظام شگفت انگیز را بدون در نظر گرفتن مدبری بی نهایت دانا و توانا می شود توجیه کرد؟
قضاوت را به عهده ی فکر سالم و بی غرض خواننده می گذاریم.
سسیل بویس هامان می گوید:
اگر به طرف آسمان ها نگاه کنیم از مشاهده ی نظم و ترتیب گسترش ستارگان بی اختیار از تعجب فریاد خواهیم کشید. شب ها، فصل ها، سال ها و قرن های متوالی، اجرام سماوی در روی خطوط معین در حرکتند و به قدری منظم در مدارهای خود می گردند که ممکن است خسوف و کسوف را از چندین قرن پیش بینی کرد. آیا باز هم کسی پیدا می شود که بگوید این اجرام، مواد کهکشانی متراکمی هستند که به طور تصادفی ایجاد شده و در آسمان ها سرگردانند؟!
ان الله یمسک السماوات و الارض أن تزولا و لئن زالتا ان أمسکهما من أحد من بعده… (فاطر: 41)
این خداوند تواناست که آسمان ها و زمین را از زوال و سقوط نگهبان است، و اگر (نگهبانی خود را از آنها باز گیرد) و سقوط کنند، هیچ کس را توانایی حفظ آنها نیست.
