و جعلنا السماء سقفا محفوظا و هم عن آیاتها معرضون. (انبیاء: 32)
آسمان را سقفی نگهبان قرار دادیم و آنان از آیاتش اعراض می کنند.
فرانک آلن، استاد فیزیک زیستی، می نویسد:
جوی که از گازهای نگاهبان زندگی بر سطح زمین تشکیل شده، آن اندازه ضخامت (در حدود 800 کیلومتر) و غلظت دارد که بتواند همچون زرهی زمین را از شر مجموعه ی مرگبار بیست میلیون سنگ های آسمانی در روز که با سرعتی در حدود 50 کیلومتر در ثانیه به آن برخورد می کنند در امان نگاه دارد.
جو زمین، علاوه بر کارهای دیگری که دارد، درجه ی حرارت را بر سطح زمین در حدود شایسته برای زندگی نگاه می دارد و نیز ذخیره ی بسیار لازم آب و بخار آب را از اقیانوس ها به خشکی ها انتقال می دهد، که اگر چنین نبود همه ی قاره ها به صورت کویرهای خشک غیر قابل زیستی در می آمد. به این ترتیب باید گفت که اقیانوس ها و جو زمین عنوان چرخ لنگری برای زمین دارند.
وزن بعضی از این شهاب ها که به سوی زمین سرازیر می شود به اندازه ی یک هزارم یک گرم است، ولی نیروی آن بر اثر آن سرعت فوق العاده معادل نیروی ذرات اتمی است که بمب مخرب را تشکیل می دهد، و حجم آن شهاب ها احیانا بیشتر از حجم یک دانه ی شن نیست!
در هر روز میلیون ها از این شهاب ها پیش از رسیدن به سطح زمین می سوزند و یا به بخار تبدیل می شوند، ولی احیانا حجم و سنگینی بعضی شهاب ها به قدری زیاد است که از قشر بخاری گذشته و به سطح زمین اصابت می کند.
از جمله شهاب هایی که از چنگال غلاف بخاری نامبرده عبور کرده و به زمین رسید شهاب عظیم و معروف «سیبری» است که در سال 1908 میلادی به زمین اصابت کرد و قطر آن طوری بود که حدود 40 کیلومتر مربع زمین را اشغال کرد و باعث تلفات زیادی شد.
و دیگر شهابی است که در آریزونای امریکا فرود آمد که به قطر یک کیلومتر و
عمق 200 متر بود و در هنگام سقوط آن شکاف عمیقی در زمین ایجاد شد و بر اثر انفجار آن شهاب های کوچک بسیاری که مساحت نسبتا زیادی از زمین را اشغال می کرد تولید گردید.
کرسی موریسن می نویسد:
اگر هوای محیط زمین اندکی از آنچه هست رقیق تر می بود اجرام سماوی و شهاب های ثاقت که هر روز، به مقدار چند میلیون عدد به آن اصابت می کنند و در همان فضای خارج منفجر و نابود می شوند، دائما به سطح زمین می رسیدند و هر گوشه ی آن را مورد اصابت قرار می دادند.
این اجرام فلکی به سرعت هر ثانیه از شش تا چهل میل حرکت می کنند و به هر جا برخورد کنند ایجاد انفجار و حریق می نمایند. اگر سرعت و حرکت این اجرام کمتر از آنچه هست می بود، مثلا به اندازه ی سرعت یک گلوله بود، همه ی آنها به سطح زمین می ریختند و نتیجه ی خرابکاری آنها معلوم بود. از جمله اگر خود انسان در مسیر کوچک ترین قطعه ی این اجرام سماوری واقع می شد، شدت حرارت آنها که به سرعت نود برابر سرعت گلوله حرکت می کنند او را تکه پاره و متلاشی می ساخت.
غلظت هوای محیط زمین به اندازه ای است که اشعه ی کونیه [کیهانی] را تا میزانی که برای رشد و نمو نباتات لازم است به طرف زمین عبور می دهد و کلیه ی جرثومه های مضر را در همان فضا معدوم می سازد و ویتامین های مفیده را ایجاد می نماید.(1)
1) راز آفرینش انسان، صفحه ی 35- 34.
