با اینکه قرآن مجید به هنگام ذکر آیات الهى، (اعم از آفاقى و انفسى) مربوط به آسمان و زمین و گیاهان و حیوانات، بسیارى از جزئیات آنها را شرح مىدهد، ولى هنگامى که به مسأله روح مىرسد تنها مىگوید: قُلِ الرُّوْحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّى: «بگو روح از فرمان پروردگار من است، و علم شما براى فهم اسرار آن ناچیز است» وَ ما أُوَّتِیْتُمْ مِنَ الْعِلْمِ الّا قَلِیْلًا
یا مىگوید: «قسم به کسى که جان آدمى را نظام بخشید» وَ نَفْسٍ وَ ما سَوّاها یا تعبیر به انشاء خلق دیگر کرده، مىگوید: «بعد از تکامل نطفه ما آفرینش جدیدى به انسان دادیم»: ثُمُّ انْشَأناهُ خَلْقاً آخَرَ
یا اینکه روح را به خودش نسبت مىدهد و مىگوید: وَ نَفَخْتُ فِیْه مِنْ رُوحِى.
همه این تعبیرات حاکى از آن است که آفرینش روح با آفرینش سایر موجودات متفاوت است؛ و این نیست مگر به خاطر پیچیدگى مسأله روح و اسرار فوقالعاده آن.
