معمولًا نوزادان بسیار گریه مىکنند؛ این گریه ممکن است دلیل بر ناراحتى آنها باشد، چرا که زبانى براى اظهار آن جز زبان گریه ندارند. یا به خاطر گرسنگى و تشنگى، و یا به خاطر آزردگى در برابر شرائط جدید زندگى، اعم از گرما و سرما و نور شدید و مانند آن؛ ولى کودکان بدون این هم ممکن است گریه کنند، و این گریه رمز حیات و بقاى آنها است.
زیرا در آن موقع آنها نیاز بسیار شدیدى به ورزش و حرکت دارند؛ در حالى که قادر به ورزش نیستند. تنها ورزشى که مىتواند تمام وجود آنها را اعم از دست و پا و قفسه سینه و شکم را به حرکت درآورد و خون را به سرعت در
تمام عروق به جریان وادارد و تمام سلّولها را مرتباً تغذیه کند همان ورزش گریه است که براى نوزاد یک ورزش کامل محسوب مىشود؛ و به همین دلیل اگر نوزاد گریه نکند ممکن است آسیب فراوان ببیند و یا حیات او به کلّى به خطر بیفتد.
از این گذشته در مغز اطفال رطوبت فراوانى وجود دارد که اگر در آنجا بماند ممکن است سبب بیمارىها و دردهاى سختى گردد؛ و یا کورى به دنبال داشته باشد. گریه سبب مىشود که رطوبتهاى اضافى به صورت قطرههاى اشک از چشمان آنها بیرون ریزد و سلامتى آنها تضمین شود!
امام صادق علیه السلام در حدیث معروف توحید مفضّل بعد از اشاره به این مطلب مىفرماید: «پدر و مادر چون از منافع گریه کودک بىخبراند سعى دارند به هر وسیله ممکن است او را خاموش کنند و از گریه باز دارند زیرا نمىدانند گریه براى او چه منافعى دارد؟!» (1)
همچنین در همان روایت، امام علیه السلام اشاره به جارى شدن آب از دهان اطفال- که در واقع تکمیل کننده اشک چشمهاى کودک است- کرده؛ مىفرماید:
«خداوند دانا چنان مقرّر فرموده که رطوبتهاى اضافى از دهان نوزادان دفع شود تا موجب سلامتى آنها در بزرگى گردد.» (1)
1) بحارالانوار، جلد 3، صفحه 65 و 66.
