اگزیستانسیالیسم به دو شعبه «الهى» و «الحادى» تقسیم مى شود که در
هر دو شعبه چهره هاى سرشناسى به عنوان پیشگامان و رهبران این مکتب به شمار مى روند سرشناس ترین چهره در شعبه الهى این مکتب «کى یر کیگارد» ) Kegard)مى باشد که از وى به عنوان پدر فلسفه اصالت وجود جدید یاد مى شود. ممکن است مذهب «شلینگ» را در باب آزادى انسان به عنوان ریشه پیدا شدن و گسترش مذهب اصالت وجود مورد توجه قرار داد ولى به سختى مى توان او را اصالت وجودى خواند، ولى «کى یر کیگارد» متفکر برجسته اصالت وجودى است.
وى در سال 1815تولد یافت و در آغاز به واسطه تربیت پدرش شدیداً تحت تأثیر مذهب قرار گرفت و روزگارى از احساس گناه، در عذاب بود و در جوانى بر ضد آموخته هاى خود قیام کرد و از مسیحیت بیزار گشت. روزگارى راه و رسم بدبینى پیش گرفت و کوشید از هر چیزى که ممکن است، بهره گیرد در سال 1836 اخلاقش دگرگون شد و به دنبال این واقعه در سال 1838 دوباره به مسیحیت روى آورد بعدها این صحنه ها را به عنوان مراحل قابل تشخیص و به عنوان امکانات وجود انسانى تعمیم بخشید، بنابراین وى تجربیات شخصى خود را به صورت «مکتب وجودى» مطرح کرد.(1)
1) فلسفه معاصر، فصل دهم، والوجودیة والغثیان: محمد جواد مغنیه، ص 17.
