مقصود از صفات ثبوتى، صفاتى هستند که خداوند متعال، داراى آنهاست، اعم از صفات ذات و صفات فعل. در فصل یکم این بخش، بر چند نکته ی مهم در شناختن صفات خدا، تأکید مى‌شود:
1. تنها خداوند متعال مى‌تواند خود را توصیف کند؛ چرا که دیگرى او را آن گونه که شایسته است، نمى‌شناسد. بنا بر این، او به بیان غیر خود، توصیف‌ناپذیر است.
2. توصیف خداوند متعال نباید به «تشبیه» او بینجامد و نباید از «تعطیل» سر در آورد. او حقیقتى است که مبدأ همه ی حقایق است و شبیه هیچ آفریده‌اى نیست.
3. هر نوع توصیفى از آفریدگار جهان که به معناى احاطه یافتن بر ذات او باشد، غیر واقعى است.
4. آنچه قابل توصیف است، افعال خداوند است، نه ذات او.
5. صفات خداوند، معناى خاصّ خود را دارند، نه همان معنایى که بر غیر خدا اطلاق مى‌شود.
در فصل دوم تا پایان این بخش، برجسته‌ترین صفات ثبوتى خداوند، با آیات و احادیثى که این صفات در آنها آمده است، با نظمى نوین و زودیاب ارائه مى‌گردند. در این باره، چند نکته قابل توجّه است:
الف. روشن است که صفات ثبوتى خداوند عزوجل، بیش از مواردى هستند که در این فصل آمده‌اند. ملاک گزینش ما، محورى بودن صفت و فراوانى آیات و احادیث درباره آن است.
ب. صفات مذکور، طبق حروف الفبا تنظیم گردیده‌اند، مگر صفات قریب المعنى و یا متضاد، که در یک جا ارائه شده‌اند.
ج. در آغاز هر صفت، جمع‌بندى کوتاهى از معناى لغوى آن، چگونگى مطرح شدن آن در قرآن و برخى از نکاتى که پژوهش درباره ی آن صفت و فهم آیات و احادیث مربوط به آن را تسهیل مى‌نماید، مى‌آید.
