نسیم بهشتى بسیار مطبوع و دلربا و ملایم است، قرآن مىفرماید: «لایَروْنَ فِیهَا شَمساً وَلا زَمهَرِیراً»(1) در بهشت، نه خورشیدى دیده مىشود تا از گرمى آن ناراحت شوند و نه زمهریر و هواى بسیار سردى در کار است که از سرماى آن رنج ببرند.
در مورد هواى بهشت همین بس که قرآن سى و شش مرتبه فرموده است: «جَنّاتٌ تَجرِى مِن تَحتِهَا الانهار» باغهایى که شاخههاى آن بر هم گردن نهاده و در پاى درختانش نهرهاى آب زلال جارى است، درختانى که خشک شدن و فاسد شدن و
کهنه شدن ندارند و انواع مختلف آنها در آنجا هست که در قرآن نیز نام بعضى آنها آمده است: «فِى سِدرٍ مَخضُودٍ» در سایه درختهاى سدر بىخار هستند، «وَ طَلحٍ مَنضُودٍ» و در کنار درختان موزى(2) که میوههاى آن روى هم قرار گرفته است.
درختانى که در سایههاى دائمى هستند و با حرارت و آفتاب لطافت آنها از بین نمىرود، «وَ ظِلّ مَمدُودٍ» و در کنار آب جارى مىباشند. «و ماءٍ مَسکوب»(3)
علاوه بر آن هواى لطیف، آهنگهاى دلربایى نیز در آنجاست که به گفته روایات متعدّد توسط حوریان و درختان نواخته مىشود، ولى با مفاهیم بسیار عرفانى که شامل حمد و تقدیس خداوند متعال است.(4)
1) سوره انسان، آیه 13.
2) بعضى «طلح» را درختى مىدانند که سایه بسیار مرطوب و خنکى دارد.
3) سوره واقعه، آیات 28 تا 31.
4) بحارالانوار، ج 8، ص 196؛ کنزالعمال، ج 14، ص 488.
