بارها قرآن مسأله ی پایدار بودن نعمتهاى بهشتى و بهشتیان را بیان فرموده و با جمله ی «خالِدِینَ فِیهَا» به ما گوشزد کرده است که بهشتیان دیگر به هیچ عنوان از بهشت خارج نمىشوند.
در جاى دیگر مىفرماید: «اکُلُها دائِمٌ»(1) میوههاى بهشتى نه فصلى و موسمى است و نه آفت زده
مىشود که در مدّتى اصلًا نباشد، یا مىفرماید: «لامَقطُوعَة و لامَمنُوعَةٍ»(2) میوههاى بهشت نه گاه بیگاه همچون میوههاى دنیا قطع مىشود و نه انسان از خوردن آن منعى دارد، امّا در دنیا گاهى میوه هست، ولى تهیّه آن مشکل
است، یا از ما دور است، یا بىاشتها هستیم، یا هنوز نارس و نامطبوع است، یا براى معده ما قابل هضم نیست، یا آلوده و فاسد است، یا تیغ دارد، یا ما از خوردن آن منع شدهایم، یا عوارض دارد و امثال آن، به هر حال در آیه فوق مىفرماید: میوههاى بهشت همیشه هست و هیچ وقت براى هیچ یک از بهشتیان هیچ گونه منعى در کار نیست و عوارضى هم ندارد.
در قرآن مىخوانیم: «انّ هَذا لَرِزقُنا ما لَه مِن نَفادٍ»(3) این نعمتها روزى ماست که به بهشتیان عطا
می‌کنیم و هیچ کمبود و تمام شدن هم براى آنها نیست.
میوهها و نعمتهاى بهشتى فراوان بوده، «وَ فاکِهَةٍ کَثِیرَةٍ»(4) و تمام آنها قابل زیادن شدن هستند، «وَ لَدَینا مَزِیدٌ»(5) یعنى علاوه بر خواستههاى اهل بهشت، نزد ما زیادتر هم هست، بالاتر از خواسته یا تفکّر آنان، بهتر و عالىتر از آنچه آنان بخواهند. (اللّهم ارزقنا بحقّ محمّدٍ و اهلبیته صلوات اللّه علیهم اجمعین)
1) سوره رعد، آیه 35.
2) سوره واقعه، آیه 33.
3) سوره ص، آیه 54.
4) سوره واقعه، آیه 32.
5) سوره ق، آیه 35.
