از تعریف یاد شده، می توان نشانه های آن را به دست آورد و این نشانه ها ممکن است، همگی ناظر به یک مطلب باشند؛ ولی برای تبیین بهتر، هر کدام به طور جداگانه بیان می گردد.
1- از آنجا که این گرایش ندایی است که ذات انسان و خلقت او مبدأ آن است، باید همگانی باشد، یعنی فرض انسان با فرض این گرایش، توأم باشد و نتیجه توأم بودن این است که در هر زمان و مکان که انسان فرض شود، فرض این گرایش از آن جدا نباشد.
2- از آن جا که گرایشهای فطری آمیخته با سرشت انسان است، قهراً در تمام اکناف و شرایط مختلف جغرافیایی و نظامهای گوناگون اجتماعی و سیاسی،
محفوظ خواهد بود، زیرا فرض این است که علت تامه ی آن، وجود و نهاد انسان است و وجود او در همه این فراز و نشیب ها محفوظ است، هر چند شرایط حاکم بر وجود انسان در شکوفایی و یا رکود و پس گرایی آن مؤثر می باشد، در حالی که در اصل آن دخالت ندارد.
3- اگراین گرایش ندایی است که انسان از درون می شنود، منادی آن همان درون است و نیازی به معلم خارجی ندارد هر چند در پرورش یا رکود و توقف آن مؤثر باشد.
4- اگر این گرایشها با نهاد انسان عجین شده است، تبلیغات خلاف نمی تواند آن را ریشه کن کند، ولی می تواند از شکوفایی آن بکاهد، و از آن جا که فطریات انسان متعدد و متنوع است، چه بسا ابراز عنایت به یکی مایه رشد بیشتر آن و رکود دیگری گردد. ولی در هر حال ریشه های گرایش در انسان محفوظ می باشد و قلع و قمع نمی گردد.
