(اللهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الحَدیث کِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِى تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِینَ یَخْشَونَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلینُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلى ذِکْرِ اللهِ ذلِکَ هُدىَ اللهِ یَهْدِى بِهِ مَنْ یَشاءُ وَمَنْ یُضْلِلِ الله فَما لَهُ مِنْ هاد)(زمر/23).
«خداوند نیکوترین کلام، (قرآن) را که کتابى است هم آهنگ و مفاد آن متکرر در تعلیم و تربیت انسانها فرو فرستاده است که (از مطالعه آیات عذاب آن) اندام کسانى که از خداى مى ترسند به لرزه درمى آید و(از مطالعه آیات رحمت و مغفرت) دلهاى آنان به یاد خدا، آرامش مى یابد و این (لرزش و آرامش جسم و جان) هدایت خاص الهى است که هر کس را بخواهد به واسطه آن هدایت مى نماید».
از آیات یاد شده به خوبى به دست مى آید که مؤمنان از هدایت ویژه اى برخوردارند که جلوه هاى شاخص آن، آرامش قلب، شرح صدر، روشن بینى و نور مى باشد.
