سهم انسان را در ناگواریهای زندگی نباید نادیده گرفت و دور از انصاف است که همه را به حساب جهان ماورای طبیعت گذاشت. درست است که جهان مادّه، آمیخته با حوادث ناگواری چون طوفان، سیل و زلزله است، امّا انسان علاقمند به همنوع، می تواند با پدید آوردن «سیل بندها» نه تنها از زیان سیل مصون بماند، بلکه می تواند از آن به سود خویش بهره بگیرد، هزاران هکتار مزرعه و باغ را با آن مشروب سازد و برای گردش کارخانه ها و تأمین روشنایی، از آن برق بگیرد..
کشور ژاپن از کشورهای زلزله خیز جهان است، در حالی که تلفات و ضایعات زلزله در آنجا بسیار ناچیز است؛ زیرا آنان با ساختن خانه های ضدّ زلزله، توانسته اند از ضررهای آن به صورت چشمگیر بکاهند.
بنابراین باید بخشی از ضررها را ناشی از تسامح انسان در صیانت خویش و همنوعان دانست و حتی قسمتی از ضررهای دیگر که دامنگیر بشر می شود، معلول خود خواهی ها و انحصارطلبی های انسان نسبت به مواهب طبیعی است و اگر بشر همان طوری که خدا مواهب را تقسیم کرده، درآمدهای زندگی را به صورت عادلانه تقسیم می کرد، زندگی بشر صورتی زیباتر از آنچه هست می یافت.
