خداوند به پیامبرش مىفرماید: «وَلَوتَرى اذِ المُجرِمُونَ ناکِسُوا رُؤسِهِم عِندَ رَبّهِم رَبَّنَا ابصَرنَا وَ سَمِعنَا فَاْرجِعنَا نَعمَلُ صالِحاً انّا مُوقِنُونَ»(1)
اگر ببینى مجرمانى که معاد را نمىپذیرفتند، همین که در دادگاه قیامت حضور مىیابند، در مقابل پروردگارشان شرمنده شده و سر به زیر انداخته مىگویند: پروردگارا! قیامت را دیدیم و پذیرفتیم و حالا گوشمان براى شنیدن حق باز است پس ما را به دنیا برگردان تا عمل صالح انجام دهیم، همانا ما با دیدن این صحنه به درجه یقین رسیده و همه چیز را باور مىکنیم.
شرمندگى و خجالت و رسوایى، از بزرگترین شکنجههاى روحى در دنیا و آخرت است، زیرا در همین دنیا که صدها راه براى توبه و جبران باز است، گاهى که از انسان سخن و یا عملى سر مى‌زند، همین که سند و نوار و یا عکس او را افشا مىکنند، شرمنده شده و حاضر است به زمین فرو رود و تمام هستى خود را فدا کند
تا آن لحظه را نبیند.
1) سوره سجده، آیه 12.
