قرآن کریم در پنج آیه(1) از ستارگان به عنوان مصابیح و چراغ های فروزان و زیبایی که مدبر حکیم جهان آنها را زیور آسمان کرده است یاد می کند. در آیه ی
6 سوره ی ق می خوانیم:
أفلم ینظروا الی السماء کیف بنیناها و زیناها؟
آیا به آسمان نمی نگرند که چگونه آن را بنا کردیم و آراستیم؟
نقل شده که ابوالحسن اثیری(2) درس هندسه می گفت. روزی فقیهی از او سؤال کرد که چه درس می گویی؟ گفت: آیتی از کتاب خدا را تفسیر می کنم. فقیه پرسید: کدام آیت؟
پاسخ داد: قوله تعالی «أفلم ینظروا الی السماء فوقهم کیف بنیناها و زیناها».(3)
امام علی علیه السلام این آیه را این گونه تفسیر می کند:
سپس در جو پهناور آسمان جاده های فلکی فضایی را معلق فرمود. این جاده ها بر پایه های محسوس تکیه ندارند. و چراغ های زینت بخش آسمان را بر این جاده ها، در سیر و حرکت، منوط و مربوط کرد که در اقیانوس پهناور کیهان همچون رخشندگان زیر دریایی بلغزند. این سفینه های فضانور دو نوع اند:
1- درهای پنهان که نقطه های لغزان آسمانی هستند و با چشمان عادی چندان نمودی ندارند.
2- ستارگان درخشان که دزدان آسمانی را، که در صدد شنیدن اسرار ملأ اعلی باشند، با تیرهای سوراخ کننده ی آتشین (که همچون جرقه هایی از این چراغ ها می جهند، یا از انباشتگی ذرات سرگردان تشکیل می گردند) برانند.(4)
1) صافات: 6، فصلت: 12، ملک: 5، حجر: 16، ق: 6.
2) حکیم و ریاضیدان. عمر خیام در نزد او مجسطی خوانده است.
3) مقدمه کتاب البراهین، صفحه ی 20 تألیف فخرالدین رازی جلد اول.
4) بحارالأنوار، جلد 77، صفحه ی 320.
