یکی از حکمت هایی که در آفرینش ستارگان در قرآن مطرح شده است، راهیابی در تاریکی شب است. در سوره ی انعام، آیه ی 97 می خوانیم:
هو الذی جعل لکم النجوم لتهتدوا بها فی ظلمات البر و البحر قد فصلنا الآیات
لقوم یعلمون.
او کسی است که ستارگان را برای شما آفرید که در تاریکی های خشکی و دریا به وسیله ی آنها راه یابی کنید. به راستی که این آیات را برای اهل دانش تشریح می کنیم.
دکتر سسیل بویس هامان می نویسد:
«اگر حرکت ستارگان منظم و مدارشان معین نبود چگونه مردم می توانستند در وسط دریاها و صحاری خشک زمین و جاده های بی نام و نشان آسمان با استفاده از آنها جهت یابی کنند و یا به اطمینان به محل و مدار ستارگان راه های خود را پیدا کنند؟
اگر چه بعضی اشخاص به وجود خدای بزرگ توانا معتقد نیستند، ولی آنها هم به این امر معترف اند که سیر اجرام فلکی تابع عوامل و قوانین معینی است و ستارگان نمی توانند به امر تصادف از مدار خود خارج و در میان فضا سرگردان بمانند»!(1)
1) اثبات وجود خدا، صفحه ی 261.
