زمان مطالعه: < 1 دقیقه
اشعرى به دو گروه از آیات استناد جسته است:
1. آیاتى که عمل انسان را مخلوق خدا معرفى مى کند آنجا که مى فرماید:
(وَاللهُ خَلَقَکُمْ وَما تَعْمَلُونَ)(صافات/96).
«خدا شما را و آنچه را عمل مى کنید، خلق مى کند».
2. آیاتى که خالقیت را فقط از آن مى داند و بس مانند:
(قُلِ اللهُ خالِقُ کُلِّ شَىء وَهُوَ الواحِدُ القَهّارُ) (رعد/16).
«او آفریننده همه چیز است. او یگانه و غالب است».(1)
اکنون لازم است هر دو نوع استدلال را مورد بررسى قرار دهیم و در اینجا به طور اجمال یادآور مى شویم که: ما با متن هر دو استدلال کاملاً موافقیم ولى نتیجه اى که از آن گرفته شده، باطل است.
1) اللمع، ص 62.
