از امام رضا (علیه السلام) درباره «امر بین امرین» سؤال شد در پاسخ فرمودند:
«وُجُود السَّبیلِ إلى إتْیانِ ما أُمِرُوا بِهِ وَتَرْک ما نُهُوا عَنْه».(1)
«امر بین امرین عبارت است از توانایى انسان بر انجام آنچه به آن مأمور گردیده و اجتناب از آنچه نهى گردیده است».
اگر در روایت نخست تنها امکان راه دیگرى غیر از دو راه جبر و تفویض
درباره کارهاى انسان مطرح گردید و در روایت دوم و سوم ظرافت و پیچیدگى آن مطرح شد و امام از هرگونه توضیحى راجع به آن خوددارى نمود ولى در این روایت امام (علیه السلام) به بیان آن پرداخته لکن به یک پاسخ کلى اکتفا نموده و تنها به اصل قدرت و توانایى انسان و حق انتخاب و تصمیم گیرى او اشاره نموده است وامّا این که این قدرت و تصمیم گیرى چگونه اعمال مى گردد و در عین حال قدرت و اراده الهى چگونه در تحقق آن دخالت دارد، درباره آن توضیحى داده نشده است.
1) عیون اخبار الرضا، ج1، باب 11، حدیث17.
