برخى از آیات، بر حصر دین در اسلام گواهى مى‌دهند چنان که مى‌فرماید: «إِنَّ اَلدِّینَ عِنْدَ اَللّهِ اَلْإِسْلامُ…» (آل عمران / 19(: «دین نزد خدا فقط اسلام است«. آیه ناظر به عصر رسول خاتم نیست بلکه از یک واقعیت مستمر در همه اعصار گزارش مى‌دهد در این صورت وحدت دین با تعدد شرایع و مذاهب آسمانى جز این تصور ندارد که دین آن باورهاى توحیدى و یا معارف الهى است که همه پیامبران، بر تبلیغ آنها دعوت شده‌اند، و اصول آنها را تسلیم در برابر خدا، و نفى عبادت و اطاعت غیر او تشکیل مى‌دهد.
در آیه دیگر یادآور مى‌شود که هر کس به جز اسلام، از دین دیگرى پیروى کند از او پذیرفته نیست.(1) این حکم نه تنها در عصر رسول خدا حاکم بود، بلکه در دیگر اعصار نیز، حاکم است و لذا قرآن درباره ابراهیم یادآور مى‌شود: او یک فرد
مسلم بود، نه یهودى بود و نه نصرانى و نه مشرک.(2)
یگانگى دین و اینکه آیین ابراهیم نیز اسلام بود با علم به کثرت شرایع و مذاهب جز این تفسیرى ندارد که دین همان اعتقاد به توحید و تسلیم در برابر حق تعالى و نتیجه ی آن پرستش او است که زیر بناى تمام شرایع را تشکیل مى‌دهد، و تمام پیامبران بر تبلیغ آن دعوت شده‌اند: «وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِی کُلِّ أُمَّةٍ رَسُولاً أَنِ اُعْبُدُوا اَللّهَ وَ اِجْتَنِبُوا اَلطّاغُوتَ…» (نحل / 36(: «در میان هر امتى، رسولى را برانگیختیم تا به مردم بگویید خدا را بپرستید و از پرستش طاغوت (بتها) بپرهیزید«.
1) »وَ مَنْ یَبْتَغِ غَیْرَ اَلْإِسْلامِ دِیناً فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْهُ…» (آل عمران / 85(.
2) »ما کانَ إِبْراهِیمُ یَهُودِیًّا وَ لا نَصْرانِیًّا وَلکِنْ کانَ حَنِیفاً مُسْلِماً وَ ما کانَ مِنَ اَلْمُشْرِکِینَ» (آل عمران / 67(.
