امام صادق علیه السلام این معلم بزرگ توحید در حدیث معروف مفضل مىفرماید:
«اى مفضّل! در اندام پرندگان و آفرینش آنها اندیشه کن. از آنجا که مقدّر شده در هوا پرواز کند، اندام آنها سبک و فشرده آفریده شده؛ تنها از ستونهاى چهارگانه بدن دو ستون را دارند، و از انگشتان پنجگانه به چهار انگشت اکتفا شده، و بجاى دو منفذ براى مدفوعات تنها یک منفذ، سینه او محدب آفریده شده تا به آسانى هوا را بشکافد، همانند سینه کشتىها که آب را مىشکافد. در دو بال و دم او پرهاى طولانى محکمى است که بوسیله آن قادر بر پرواز مىشود، تمام انداماش با پر پوشانیده شده تا هوا در آن داخل شود، و وزناش را نسبت به حجماش سبک کند، و چون مقدّر است که طعمهاش دانه یا گوشت باشد و آن را فوراً ببلعد و بدون جویدن پرواز کند دندان از وجود او حذف شده، و بجاى آن منقارى محکم و تیز و طولانى دارد که از ربودن دانه و جدا کردن گوشت خسته و ناراحت نمىشود، و چون از دندان محروم شده حرارت خاصّى در درون او وجود دارد که دانههاى درشت را نرم مىکند. (و به این ترتیب هاضمه مخصوصى غیر از هاضمه انسانها دارد.)
آنها معمولًا تخم مىگذارند و فرزند نمىزایند، تا به خاطر باردارى سنگین نشوند و قادر بر پرواز باشند.»
سپس امام علیه السلام به دنبال آن، نکات جالب و دقیق دیگرى را درباره پرندگان شرح مىدهد که به خاطر رعایت اختصار از آن خوددارى مىشود. (1)
1) بحارالانوار، جلد 3، صفحه 103 به بعد.
