اکنون که با الهام از قرآن، به منظور آشنا شدن با مدبر حکیم جهان، سازمان وجود گیاهان را مورد نظر و دقت قرار می دهیم، قبل از هر چیز، اولین مسأله ای که توجه ما را به خود معطوف می دارد مسأله ی پیدایش حیات در دانه های مرده و شاخه های بی جان و افسرده است:
و من آیاته انک تری الأرض خاشعة فاذا انزلنا علیها الماء اهتزت و ربت. (فصلت: 39)
از جمله آیات حکمت و تدبیر خالق متعال این است که زمین را مرده و خشکیده و
افسرده بینی ولی همین که بر آن آب (باران) فرستیم شروع به زندگی می کند و رستاخیز دانه های مرده شروع شده سر از خاک بیرون می آورند.
و الله انزل من السماء ماء فأحیا به الأرض بعد موتها ان فی ذلک لآیة لقوم یسمعون. (نحل: 65)
خداوند حکیم است که از آسمان آب می فرستد و زمین را پس از مرگش حیات می بخشد. به راستی که در این امر نشانه ی روشنی (بر ماوراء طبیعت) برای افراد شنواست.
ان الله فالق الحب و النوی یخرج الحی من المیت و مخرج المیت من الحی ذلکم الله فانی تؤفکون؟ (انعام: 96)
خداوند تواناست که (بر طبق قوانین منظم خلقت) دانه و هسته ها را می شکافد، زنده را از مرده پدید می آورد و پدید آرنده ی مرده از زنده است. همین است خدا؛ پس کجا سرگردانید؟
آیا ممکن است کسی که دارای کمترین شعور و درک علمی است و دیده ی عقل او را پرده ی تمایلات و انگیزه های فاسد نپوشیده است باور کند که پیدایش حیات، با تمام اسرار پیچیده و مجهولش و تجدید هر ساله ی آن در گیاهان، بدون آفریدگار توانا و مدبر حکیم و نقشه ی پیشین و به حکم تصادف است؟
