یکى از اندیشه هاى نااستوار در بحثهاى مربوط به خداشناسى، اندیشه ثنویت و دوگانه پرستى است، این گروه براى شرور و بدى ها بسان خیرات و نیکى ها واقعیت قائل شده و به این جهت براى آنها مبدأ و آفریدگارى مستقل غیر از آفریدگار خوبى ها ثابت نموده اند، آفریدگار خوبى را یزدان یا اهورا مزدا و آفریدگار بدى را اهریمن نام نهاده اند.(1)
حکماى الهى این اندیشه را نااستوار و باطل دانسته اند، زیرا یا براى شرور هیچ واقعیتى قائل نیستند و آن را یک امر نسبى و قیاسى مى اندیشند و تفصیل این مطلب را در بخش «توحید در خالقیت» بیان شده است.(1)
اگر ثنوى ها به دو مبدأ مستقل براى پدیده هاى عالم قائل شده اند، ولى طرفداران نظریه تفویض به تعداد انسان ها قائل به مبدأ و آفریدگار مستقل شده اند، زیرا بنابراین نظریه هر انسانى خود مبدأ مستقل در ایجاد کارهاى خویش مى باشد.
صدرالمتألهین در این باره مى گوید: شکى نیست که مذهب کسانى که افراد انسان را مستقل در ایجاد کارهاى خود مى دانند شنیع تر و مردودتر از مذهب کسانى است که بت ها و ستارگان را شفیع و واسطه در پیشگاه خداوند مى دانند.(2)
1) منشور جاوید، ج2، ص 271.
2) اسفار، ج6، ص 370.
