دونالد، استاد فیزیک و ریاضیات در کالج ماریون، می گوید:
اگر کسی با تلسکوپ 200 اینچی کوه پالومار فضا را نگاه کند اجرامی مشاهده خواهد کرد که فاصله ی آنها از زمین بیش از یک میلیون سال نور است، و آن شخص بیش از یک بیلیون کهکشان مشاهده خواهد کرد. در عکسی که از آسمان برداشته شده و ما آن را در دست داریم ستارگانی دیده می شوند که نوری که از آنها ساطع شده و فیلم عکاسی را متأثر نموده چندین میلیون سال پیش، از آن ستارگان حرکت کرده است.(1)
اسکارلئوبرایوئر می گوید:
منجمین موثق می گویند که حداقل یکصد هزار کهکشان نظیر کهکشان ما در عالم موجود است، در هر حال مسلم است که اجرام سماوی بی شماری در این
جهان وجود دارد. مجموع وزن این اجرام سماوی چقدر است و این اجرام عظیم از کجا آمده اند و منشأ آنها کجا بوده؟ فقط تفکر در این خصوص کافی است که انسان را گیج و متحیر کند.
آیا دستگاهی به این عظمت و ترتیب وجود صانع و خالقی را ایجاب نمی کند؟
آیا این همه نظم و ترتیب برای پی بردن به وجود یک حکمت عالیه کافی نیست؟
… من به نام عالِم انکار صانع را غیرمنطقی می دانم، و آن دسته از عقاید علمی را که روی فرضیه ی عدم خالق بنا شده برای بشر مضر می شمارم.(2)
اینکه به دو روایت در توضیح وسعت جهان هستی توجه فرمایید:
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در حدیثی می فرماید:
ما السماوات السبع فی الکرسی الا کحلقة ملقاة فی أرض فلاة؛ و فضل العرش علی الکرسی کفضل الفلاة علی تلک الحلقة.(3)
تمام آسمان های هفتگانه در برابر «کرسی»(4) همانند یک حلقه ی انگشتری است که در بیابان پهناوری افتاده باشد؛ و کرسی با این عظمت در برابر «عرش» باز مانند حلقه ای(5) در بیابانی وسیع است.
امام صادق از پدرش و او از جد بزرگوارش علیهم السلام نقل می کند که: تمام موجودات در برابر عرش الهی مانند حلقه ای در بیابانی پهناور است، و وسعت عرش به حدی است که یکی از فرشتگان الهی به نام خرقائیل که دارای هجده هزار بال است و بین هر بال او تا بال دیگر پانصد سال راه، به فکر افتاد که آیا بالاتر از عرش هم چیزی هست یا نه. خداوند بال های او را دو برابر نمود و به او وحی فرمود که حال پرواز کن. آن ملک بیست هزار سال پرواز کرد، ولی به سر یکی از قوائم عرش هم نرسید.
باز خداوند بال های او را دو برابر کرد و فرشته با 72000 بال، با همان ترتیب که ذکر شد، برای دومین بار مأموریت پرواز یافت. در این بار به مدت سی هزار سال به پرواز خود ادامه داد، ولی باز به کنگره ی یکی از قائمه های عرش نرسید.
در این هنگام خداوند به او وحی کرد که: ای فرشته، اگر از حالا تا قیامت با تمام بال ها و همه ی قدرتت پرواز کنی، به «ساق» عرش من هم نخواهی رسید!
در این هنگام فرشته (از فرط حیرت و غایت دهشت) گفت: «سبحان ربی الأعلی…»(6)
1) اثبات وجود خدا، صفحه ی 49.
2) اثبات وجود خدا، صفحه ی 96- 95.
3) خصال، معانی الأخبار، تفسیر عیاشی، درالمنثور، بحارالأنوار، جلد 58، صفحه ی 5.
4) کرسی، از نظر روایات، فضایی است که محیط بر تمام آسمانهاست و عرش محیط بر کرسی است.
5) نکته ی قابل توجه این است که دانشمندان جدید در مقایسه ی طبقات فضا با یکدیگر، هر طبقه را نسبت به طبقه ی بالاتر به لکه ی خال تشبیه می کنند. نگاه کنید به صفحه ی 309.
6) بحارالأنوار، جلد 58، صفحه ی 35- 34.
