برخلاف تمام کسانى که کوچکترین مقام یا مسئولیت، در تفکر و عمل و شخصیّت آنها اثر مىگذارد، پیامبر اسلام با همه ی مقامى که داشت هرگز از مدار بندگى خدا و تواضع نسبت به مؤمنان بیرون نرفت، به اطفال سلام مىنمود و در خانه و مسافرت کار مىکرد و در جنگ از همه به دشمن نزدیکتر بود. همان گونه که قرآن نقل مىکند بارها مىگفت: «من هم بشرى هستم همچون شما»، هیچ گونه عقده و استبدادى نداشت.
قرآن با صراحت مىگوید: «ما کان لبشر أن یوتیه الله الکتاب و الحکم والنبوة ثم یقول للناس کونوا عباداً لى من دون الله»(1) هیچ بشرى به خاطر وحى و کتاب و مقام پیامبرى و داورى و حکمى که به او دادهایم حق ندارد به مردم بگوید که بنده من باشید.
آرى، پیامبران حتى براى فرزند خودشان حق وساطت نابجا ندارند، چنانکه شفاعت حضرت نوح
درباره ی فرزندش با جمله: «انه لیس من اهلک»(2) او از تو و در خط تو نیست، رد شد.
1) سوره آل عمران، آیه 79.
2) سوره هود، آیه 46.
