زمان مطالعه: < 1 دقیقه
واجب الوجود بالذات، از هر گونه ترکیبی پیراسته است، زیرا هر مرکبی در تحقق خود به اجزای تشکیل دهنده اش نیازمند است و بدیهی است که نیازمندی با واجب الوجود بالذات بودن منافات دارد، بنابراین هر موجودی که مرکب است، ممکن الوجود خواهد بود.
موارد فوق از بارزترین نشانه های هستی واجب و ممکن می باشد، اکنون اگر به جهان طبیعت مراجعه کنیم همه ی نشانه های امکان را در پیشانی آن می بینیم، همه ی آنها دارای ماهیت بوده، محدودیت و تعیّن وجود دارند و نیز مرکب می باشند؛ در این صورت چگونه می توان ماده و طبیعت را واجب الوجود خواند؟ و چون مسئله صرفاً جنبه ی عقلی دارد نه تجربی، طبعاً از براهین عقلی صرف، بهره گرفتیم.
