وسعت و بزرگى بهشت به مقدار پهنه ی آسمانها و زمین است، قرآن مىفرماید:
«جَنَّةٍ عَرضُهَا السَّمواتِ وَ الارضَ»(1) یا «جَنّةٍ عَرضُها کَعَرضِ السَّماءِ وَ الارضِ»(2) و
بهشتیان در آن آزادنه رفت و آمد دارند.
شاید بعضى خیال کنند این وسعت به چه درد مىخورد؟ اگر ما را در گوشهاى از بهشت جا بدهند کافى است! ولى نباید فراموش کنیم هنگامى که در شکم مادر بودیم اگر از ما سؤال مىشد: در دنیا چقدر جا لازم دارید؟ مىگفتیم: کمى از این جایى که هستیم بزرگتر و روشننتر، امّا همین که بدنیا آمدیم، خانههاى معمولى ما را قانع نمىکند و کار انسان به جایى مىرسد که حتّى کره ی زمین نیز براى او تنگ مىشود و به فکر تسخیر کرات آسمانى مىافتد.
علاوه بر اینکه عالم قیامت با دنیا بسیار فرق دارد، آنجا خانه ی ابدى است و همه خلائق حاضرند و قدرت انسان، کامیابىها، خواستهها، تمایلات و مهمانان او چندین برابر است، از همه گذشته هر جایى را مناسب با خودش مىسنجند و خداى بزرگ براى روز بزرگ باید پاداش بزرگ بدهد.
در حدیث مىخوانیم: جایگاه سادهترین افراد بهشت به قدرى بزرگ است که هرگاه جنّ و انس بر او وارد شوند، جا و وسیله ی پذیرایى (بدون آنکه سهمى از کسى کم شود) براى همه هست.(3)
1) سوره آلعمران، آیه 133.
2) سوره حدید، آیه 21.
3) بحارالانوار، ج 8، ص 120.
