دستگاه آفرینش حس راه‌یابى را در نهان جانداران نهاده است، آنگاه که چشم به جهان مى‌گشایند بدون کوچکترین آموزش به راه زندگى خود آشنا مى‌باشند. این نوع ادراک از قبیل هدایت غیبى است که آنها را در مسیر زندگى رهنمون مى‌گردد.
جلوه‌هاى این ادراک و هدایت غیبى در زندگى همه جانداران – به ویژه – در پاره‌اى از آنها مانند مورچه، موریانه و زنبور عسل، کاملا نمایان است.
زنبور عسل، آنگاه که سر از تخم بیرون مى‌آورد، و قدرت پرواز پیدا مى‌کند، با رهیافت مرموزى به سوى گلها پرواز کرده، و شیره آنها را به طرز خاصى مى‌مکد تا از آن شهد بسازد، و لانه خود را آن چنان شش گوشه مى‌سازد که هرگز گوشه‌اى با گوشه دیگر، حتى به اندازه یک میلى‌متر هم کم و زیاد نمى‌باشد، و در کوران بادهاى تند و در فضاى تاریک و غبار آلود لانه خود را به آسانى پیدا مى‌کند و….
از شگفتى‌هاى این حشره این است که نوعى از آن (زنبور قرمز) ملخ را شکار کرده و به جاى حساس آن نیش مى‌زند، و آن را بى‌هوش نموده و به صورت گوشت زنده آن را نگاه مى‌دارد، و سپس در نقطه مناسبى از بدن ملخ تخم‌گذارى مى‌کند، تا پس از آن که بچه‌ها از تخم بیرون آمدند، از گوشت آن تغذیه کنند.
اینها و هزاران نمونه از این قبیل، همگى جلوه‌هایى از هدایت‌هاى غیبى است که در زندگى جانداران به چشم مى‌خورد.
