در اینجا اشکال دیگرى به چشم مى خورد و آن این که لازمه عمومیت و گستردگى اراده خدا نسبت به کارهاى آنان، این است که کارهاى زشت و ناروا نیز متعلق اراده خدا باشند، در حالى که اراده کارهاى قبیح مانند انجام آنها قبیح و ناروا است و ذات مقدس خداوند از هر صفت قبیح و ناروایى منزه و پیراسته است.
طرح این اشکال از طرف متکلمان معتزلى چیزى بر خلاف انتظار نیست و اصولاً یکى از انگیزه هاى گرایش به این اندیشه که کارهاى اختیارى انسان از قلمرو اراده و قدرت خدا بیرون است، اصل تنزیه و پیراستن خدا از قبایح است.(1)
آنچه بر خلاف انتظار و تعجب آور است، هماهنگى متکلمان امامیه با آنان و مخالفت با متکلمان اشعرى در این مسئله مى باشد و به نظر ما آنچه موجب این اشتباه شده است جدا نکردن اراده تکوینى و اراده تشریعى است که در محل خود تفاوت آن دو را بیان نموده ایم.
1) کشف المراد، ص 238، فصل 3، مسئله5; محاضرات، ج2، ص 72.
