نخستین دیدگاه قرآن درباره ی خورشید، آیه بودن آن است. قرآن کریم به این قرص آتشین به عنوان یکی از آیه ها و نشانه های روشن و قاطع وجود خدا می نگرد و معتقد است که عقل آدمی نمی تواند خورشید را، با آن حجم و وزن و با آن ویژگی ها و حرکت دقیق و منظم، در فضا معلق ببیند و خدا را نبیند، مگر اینکه – چنان که مکرر یادآور شده ایم- نقصی از نظر شرایط و موانع شناخت برای او وجود داشته باشد.
به لندن می رسیم، ولی کاپیتان از شنیدن عبارت «اگر خدا بخواهد» ناراحت شد و بر سر او داد کشید که با وجود این دستگاه های قوی و موتورهای پرقدرت، باز می گویی اگر خدا بخواهد پس از 20 روز به لندن می رسیم! ما بدون هیچ تردیدی پس از 20 روز خواهیم رسید.
کشتی به راه خود در حرکت بود که ناگهان از کشتی دیگری به وسیله ی بی سیم به آن مخابره شد که در مسیر شما کوهی از برف های منجمد قرار گرفته است، مواظب باشید که با آن تصادف نکنید. کاپیتان کشتی، پس از اطلاع بر این جریان، کشتی را با احتیاط کامل به راست و چپ حرکت می داد، ولی این مراقبت اثربخش نشد و بالمآل کوه یخی با آن کشتی تصادف کرد و کشتی را در هم شکست و کلام پروردگار که فرمود: «و ینزل من السماء…»(1) لباس عمل پوشید، که این کشتی بر اثر تصادف با آن نابود شد و کشتی اول جان به سلامت بیرون برد.(2)
مؤلف کتاب باد و باران می نویسد:
«موقعی که نگارنده در سال 1331 کتاب ترمودینامیک صنعتی را تهیه می نمود، اول دفعه در کتاب… با «نظریه ی بیرکنس» و حفره های بارانی جبهه ای با ترتیب رژه ی ابرها آشنا شد و در همان ایام به آیه ی ذیل در قرآن برخورد؛ تشابه بیان به نظر عجیب و جالب آمد:
الله الذی یرسل الریاح فتثیر سحابا فیبسطه فی السماء کیف یشاء و یجعله کسفا فتری الودق یخرج من خلاله… (3) (روم: 47)
در آیه ی شریفه مراحل متوالی پیدایش ابرهای مهاجر و رژه ی آنها را می خواندم. بلافاصله عین آن آیه را با اشاره به تطبیق مطلب در پاورقی صفحه ی 248 آوردم. آن پاورقی مقدمه و مایه ای برای این کتاب شد.
1) آیه 43 از سوره ی نور، تطبیق این حادثه با آیه ی مزبور صحیح نیست.
2) راه تکامل.
3) خدایی که بادها را می فرستد، پس (باد) ابری بر می انگیزاند، سپس ابر را به کیفیتی که می خواهد در آسمان می گستراند و بعد به صورت قطعات تیره در می آورد، پس از آن دانه های اولیه ی باران را می بینی که از خلال ابرها خارج می شود.
