و من آیاته أن یرسل الریاح مبشرات و لیذیقکم من رحمته… (روم: 46)
و یکی از آیات او این است که بادها را نوید رسان می فرستد، و تا طعم رحمت خود را به شما بچشاند…
از جمله نشانه های بزرگ الهی که قرآن کریم در بسیاری از آیات از آن یاد کرده، باد و ابر و باران است. در این کتاب آسمانی 105 بار نام باد و ابر و باران به اسامی گوناگون و در حالات و آثار مختلف آنها، توأما یا جداگانه، آورده شده است. این مبحث مانند سایر مباحث قرآن کریم در طبیعیات از دو جنبه قابل توجه و تأمل است:
1- از نظر نظام خاصی که در تولید باد و ابر و باران وجود دارد و حکمت هایی که در آفرینش آنها به کار رفته است.
2- از نظر اعجاز قرآن در کیفیت برداشت سخن در این زمینه است. «ضمن آیاتی که نام از باد و باران و کیفیات مربوطه به میان می آید تعبیرها و تراوش ها، انطباق عجیب و دقیق با اکتشافات هواشناسی و با معلومات و نظریات علمی دارد؛ دلالت بر این معنی می کند که فرستنده ی قرآن و نازل کننده ی آن همان فرستنده ی باد و باران است. البته قرآن نخواسته است اصول و قوانین فیزیک تدوین نماید یا هواشناسی به ما تعلیم دهد. خیر، می خواهیم بگوییم طوری حرف زده است که در هیچ نوشته و گفته ی بشری تا قبل از قرن اخیر که سخن از باد و باران رفته نظیر آن ادا نشده است».(1)
1) مطالب این فصل غالبا اقتباس از کتاب باد و باران تألیف مهدی بازرگان است.
