لخلق السماوات و الأرض أکبر من خلق الناس. (غافر: 57)
همانا آفرینش آسمان ها و زمین از آفرینش مردم بزرگ تر است.
آسمان یکی دیگر از آیات بزرگ الهی است.
آسمان، این فضای بی کران و آنچه در آن است، آیه بلکه آیاتی است که با نظام و عظمت و شکوه و دقت خود، خدا را در برابر دیده ی عقل قرار می دهد، که اگر کور نباشد او را می بیند و «لم اعبد ربا لم أره» می گوید. خلقت آسمان آن قدر عظیم و گسترده و با شکوه و پیچیده است که انسان جز دورنمایی از آن را به صورت مبهم نمی تواند بفهمد، و ادراک همین دورنما نیز انسان را مات و مبهوت می کند.
قرآن کریم از آسمان با عظمت و شکوه ویژه ای یاد می کند و خلقت آن را عظیم تر و بزرگ تر و پیچیده تر از خلقت انسان می داند.
در سوره ی غافر، آیه ی 57 آمده است:
لخلق السماوات و الأرض أکبر من خلق الناس.
هر آینه آفرینش آسمان ها و زمین از آفرینش بشر بزرگ تر و مهم تر است.
در قرآن 313 بار کلمه ی آسمان، به صورت مفرد و جمع، در مباحث مختلف تکرار شده است و این نشانه ی اهمیت و عظمتی است که این کتاب آسمانی برای مطالعه و تحقیق درباره ی این آیه ی بزرگ الهی قائل است.
در سوره ی شورا، آیه ی 29 آمده است:
و من آیاته خلق السماوات و الارض…
و از جمله آیات او آفرینش آسمان ها و زمین است…
در سوره ی جاثیه، آیه ی 2 آمده است:
ان فی السماوات و الارض لآیات للمؤمنین.
به راستی که در آسمان ها و زمین به طور قطع آیاتی برای اهل ایمان است.
در سوره ی یونس آیه ی 101 آمده:
قل انظروا ماذا فی السماوات و الارض…
(ای پیامبر به این مردم) بگو که درباره ی آنچه در آسمان ها و زمین است بیندیشند…
اکنون با الهام از قرآن کریم، تا آنجا که مطالعه و قلم من و حوصله ی شما اجازه دهد، به بررسی این آیه ی بزرگ الهی می پردازیم.
